...त्यसपछि मदनले टोपी फुकाले
सन्दर्भ : मदन स्मृति दिवस - कथा फोटोको

...त्यसपछि मदनले टोपी फुकाले

२०४८ सालको बैशाख तिरको एक साँझ पुतलिसडकको दियो रेष्टुराँ । पत्रकारिताको कखरा सिक्दै गरेका अल्लारे केटाहरुको जमघट । जमघटमा धेरथोर जोशिलो पेय नहुने कुरै थिएन । बिभिन्न साप्ताहिक पत्रिकामा काम गर्ने साथीभाईहरु प्राय साँझ जम्मा भएर भरखरै आएको बहुदलमा पत्रकारिताको विषयमा धेरै कुराहरु हुन्थ्यो । त्यतिबेला अहिलेको जस्तो भाइरल हुने होइन, 'स्कूप' कसरी मार्ने भन्ने कम्पिटिसन हुने गर्दथ्यो । स्कूप मार्नेले बील भुक्तानीमा अरुले भन्दा अलि बढी योगदान पनि गर्नु पर्थ्यो ।

करेन्ट इस्युका बारेमा छलफल गरेर सम्भावित फोटो, समाचारका विषयमा कुरा शुरु भएर विभिन्न गसिप र कहिलेकाँही नशा चढेको झोँकमा सानातिना विवाद र ठेलमठेला पछि राती एक दुई बजे मस्त भएर घरको बाटो तताइन्थ्यो । हामी पाँच-सात जना साथीहरुको एक किसिमले यो दैनिकी जस्तै भएको थियो त्यतिबेला ।
 
यस्तै एउटा साँझको जमघटमा राजेश मिश्र (हाल अमेरिका भासिएको पत्रकार मित्र) ले प्रश्न तेर्स्यायो, ए चन्द्रे तँलाई आजभोलीे के फोटो खिच्न मन लागेको छ तर सकिरहेको छैनस् ? अनि मैले भने, मदन भण्डारीको टोपी नलाएको खिच्न मन थियो तर टोपी बिना कहिल्यै पनि देखिन । त्यसपछि सबैले भने टोपी बिना त मदन भण्डारीलाई कसैले पनि देखेको रहेनछन् । त्यो फोटो खिच्न पाए त 'स्कूप' नै हुने थियो भन्नेमा सबै एकमत भए र सबैले मलाई हौस्याए पनि।

सँधै झैँ त्यो साँझको बसाई पनि सकेर राती घरतिर लागियो।

madan bhandari suruchi article
 
त्यसको दुई महिना जति पछि राजेशले सुरुचि पत्रिकामा नेपाली समाजका दश अवतार भनेर राजनीतिज्ञहरुबारे फिचर लेख्यो । दशमध्ये एक अवतारमा त्यसबेलाका चर्तित नेता थिए मदन भण्डारी । जहाँ मेरो इच्छा पनि उल्लेख गरेछ । त्यो पढेर मदन भण्डारीले पत्रकार गोपाल गुरागाईँ दाई मार्फत खबर पठाउनु भएछ । एक दिन म र गोपाल दाई नक्साल भगवती थान नजिकैको भण्डारीको डेरामा फोटो खिच्न पुग्यौं ।

हामी पुग्दा नेता भण्डारी टोपी नलाई स्याण्डो गन्जी र नीलो ट्रयाक प्यान्ट लगाएर बस्नु भएको रहेछ । टोपी बिना देख्दा त उहाँ पुरै अर्कै, चिन्नै मुस्किल । मैले फोटो खिच्न तयारी गर्न लागेपछि उहाँले भन्नुभयो, यो त अलि बढी होला पर्खनुस् है म ट्रयाकको माथिको ज्याकेट लाएर आउँछु भन्दै अर्को कोठामा जानुभयो । फर्केर टोपी नलगाएको फोटो खिच्न पत्रिकामा नै छाप्नु पर्थ्यो र भने भैहाल्थ्यो नि भन्दै साधारण बेतको कुर्सीमा बस्नुभयो । 

BW_957_905

त्यसपछि गोपाल दाईले कुराकानी थाल्नुभयो म चाहीँ फोटो खिच्नतिर लागेँ । कुराकानीको अन्त्यमा मैले एउटा प्रश्न सोधेँ, तपाइँलाई मन पर्ने नेपाली नेता को हो ? सेकेण्ड पनि नसोचि भन्नुभयो, बीपी कोइराला । (त्यसबेलासम्म कुनै पनि कम्युनिष्ट नेताहरुले सार्वजनिक रुपमा बीपी कोइराला मनपर्छ भन्दैन थिए)। 

त्यसपछि उहाँले भन्नुभएको कुराले मलाई यति ठुलो प्रभाव पार्यो की म उहाँको 'फ्यान' नै भएँ । तपाईँहरुले यो कुरा छापेपछि अब एकपटक साथीभाईहरुले मलाई राम्रै लखेट्छन् । तर एउटा कुरा भन्नुस् त मैले बीपी कोइराला मनपर्छ भन्दैमा म कांग्रेस भइहाल्छु त । मान्छे मन पर्नुका धेरै कारणहरु हुन्छन् नि होइन ।
 
त्यसपछि चियासँगै केही पारिवारीक तस्वीरहरु पनि खिचेर विदा हुने बेलामा भण्डारीले भन्नुभयो, फोटो पनि ल्याइदिनुहोला र यसो बेलाबखत आउँदै पनि गर्नुहोला । यसपछिका जति पनि भेटहरु भए म प्रत्येक पटक उहाँसँग झन् बढी प्रभावित हुँदै गएँ र प्रत्यक भेटहरु बिर्सन नसकिने भए । 

ती दिनका अविष्मरणीय सन्दर्भ भविष्यमा आउने नै छन् । अहिलेलाई भने नेता भण्डारीप्रति सादर सम्मान ।

प्रतिक्रिया